Sebeb-i Sürurum..

Çok değil, bundan altı ay öncesine kadar anne-babaların çocuk sevgisini sorgular, kendi çocuklarına duydukları sevgiyi, çocuk sevgisiyle mukayese edip, bencilce bulurdum.
Bir insan, eğer kendinden olmayan bir çocuğu da sever, onu gözetir, şefkat gösterirse, gerçekten sevgisinin samimi ve güçlü olabileceğini düşünürdüm.
Yani benim ebeveynlere bakış açım, hep "çocuk sevgisi" cihetiyleydi.
Altı ay önce evimize yeni bir fert katıldı. Daha dünyada herhangi bir emaresi yokken ablama, "benim yakın zamanda bir yeğenim olacak, ben onun ruhunu hissediyorum inan. Sanki ruhlar aleminden, ben geliyorum teyze diyor" demiştim.
Bunu gerçekten hissediyordum, fakat hep bir hayal gibiydi. Sonra yeğenim doğdu. Hastaneye gidip, o küçücük, mini mini bebeği gördüğümde, kardeş sevgisi, anne-baba sevgisi gibi "etin tırnaktan ayrılmayacağı" darb-ı meseline çok da mütenasip bir sevgiyle baktım ona. Sanki çok uzun yıllardır görmediğim bir aile ferdine kavuşmuştum. Yani yeni tanışmıyor, hasret gideriyorduk. Aradan altı ay geçti, ben onu hiçbir zaman şirin bir bebek, tatlı bir çocuk, yada sadece "çocuk" olduğu için sevmediğimi anladım. Ona olan sevgim çocuk sevgisiyle birebir bağlantılı bir sevgi değildi. O benim kanımdan canımdan bir parçaydı, ben onun anne yarısıydım, biz ruhlar aleminde çokça hasbihal etmiş, ta oradan teyze yeğen olduğumuzu bilmiş, nasıl olduysa dünyaya düşüverip unutmuştuk bu hakikati.
Yani uzun yıllarca ıskaladığım bir şeyi ancak anlayabilmiştim. İnsanın kendi çocuğunu sevmesi, çocuk sevgisi demek değildi. Çocuk sevgisi tamamen ayrı birşey olmasa da aynı şey de değildi.
Onu, diğer aile fertlerinden ayıransa, ona olan özlemimizin yanında, işte o çocuk safiyeti, masumiyeti ve güzelliğiydi de.
Düşündükçe yüzümü güldüren, sebeb-i sürurum, sabırsızlıkla "teyze" demesini beklediğim dünyalar tatlısı yeğenim, bana bunları öğretti gelişiyle. İnşallah mevlam ömür verir de her ikimize, teyzesine nice şeyler öğretir.
Darısı olmayanların başına..